met dan aan Frans Willems voor de foto's.
Ik kreeg een vriendelijke mail van Gülanur, de zus van een vriend Orhan Bilican met de uitnodiging voor een iftar (avondmaal tijdens de Ramadan). De uitnodiging betrof het bezoek van een fijne gemeenschap van mensen met Turkse origine om samen met ons maaltijd te houden. Het was een kortbij uitnodiging, want er was hooguit een paar dagen voorafgaand. De organisatie Locomotief is een koepelvereniging die mensen wil stimuleren om actief deel te nemen aan een inclusieve samenleving.
Dit was een fantastische uitnodiging: een ontmoeting van geloofsgemeenschappen die willen werken aan een groeiend broeder- en zusterschap en dus ook aan wederzijdse erkenning.
Op een klein uur voor zonsondergang werd een mooi buffet klaar gezet in de parochiezaal Toreken Lebbeke met kleurig en geurig eten en met zoetigheden. Het onthaal, volgens oude traditie, en vandaag actueler dan ooit, gebeurde met het ontsmetten van de handen met citrusgeurend (wat wij zouden noemen) ‘eu-de-cologne’ en een kleine zoetigheid. Hoewel we vreemden waren voor elkaar was de hartelijkheid open en niet geforceerd. En kennismaking verliep met pure interesse en oprechte spontaniteit.
De klik was gemaakt. De Ramadan werd voor deze dag onderbroken met de Adhan, oproep tot gebed, door een van de mannen en een kort zegengebed. De maaltijd kon beginnen: we werden vriendelijk uitnodigd door de voorzitster van de vzw Locomotief om ons te bedienen aan het buffet nadat we eerst een lekker soep werden voorgeschoteld. De vijgen die op tafel stonden waren bij mijn overbuur al op, blijkbaar worden die vooraf genuttigd, terwijl ik dacht dat ze als dessert bedoeld waren.
Tijdens de maaltijd bracht de man die was voorgegaan in het gebed, helemaal uit Rotterdam langsgekomen, een inleiding op het dansen van de Derwisjen. En hij legde ook de band uit met de liefdesdynamiek die ontstaat waardoor men na verschillende draaiende bewegingen toch niet dronken werd.
Een tafelgemeenschap is altijd verbindend en het deed me deugd om de parochianen met interesse in gesprek te zien. Luisteren naar woorden en delend in en met woorden. Harten werden geopend en mensen kregen er hun plaats in. Dat is toch de droom van Gods wereld. Tradities en identiteiten werden gerespecteerd en de verschillen worden eigenheden die ons voor elkaar uniek maken.
De gastvrijheid eindigde niet met de maaltijd. Bij het wederhuiswaarts keren ontvingen alle aanwezigen een attentiezak met cadeautjes, blijkbaar een gebruik stammend uit de Ottomaanse tijd… maar concrete info zou ik nog eens moeten vragen, want ik was zo overweldigd dat ik het al vergeten ben. Meer nog: ik voelde me verveeld dat mijn doos pralines die ik zou meebrengen thuis vergeten was.
Het is zeker voor herhaling vatbaar, dat is duidelijk. En onze dank is evenredig groot! En met een “iyi geceler”, goeie nacht-wens keerde iedereen naar huis terug, met een met vriendschap gevuld hart.
Geert C. Leenknegt, priester
deze tekst werd gepubliceerd in Week: 18 (nummer van woensdag 4 mei 2022) Editie: 2172 – Kerk en Leven Lebbeke en Editie: 2045 – Kerk en Leven Buggenhout